Vorige week was ik aan het koken toen mijn dochter Mulan me waarschuwde dat er iemand voor de deur stond. Het was al 18:00 uur, en dan kan het alleen maar een verkoper zijn.
Ik had er echt geen zin in, en had me dus voorgenomen om tegen de man te zeggen dat ik bezig was met koken en geen interesse had in zijn aanbiedingen.
Meneer liet zich echter niet afschepen en begon over de energie die wij afnemen bij een bekende leverancier. Of ik me er wel van bewust was dat die leverancier een hele dure was.
Ik reageerde een beetje onverschillig, en zei dat iedereen wel de goedkoopste beweert te zijn. Daarna gaf ik opnieuw aan dat ik geen zin had in het gesprek omdat ik met andere dingen bezig was.
Maar dat kon hem niet veel schelen, en hij begon aan zijn verkooppraatje; ik keek naar zijn lippen en zag er heel veel woorden uitkomen maar verstond er dus niks van. Het ging zo snel. Ik vond het eigenlijk niet bijster interessant wat hij me te vertellen had, dus ik deed ook niet echt mijn best om hem te verstaan. Trouwens, ik denk dat als ik wel mijn best deed, dat het toch niet zou werken.
Maar op een gegeven moment dacht ik: 'wacht, ik zeg gewoon dat ik doof ben! Dan moet hij meer moeite doen, en haakt hij vast af'. Echt, soms werkt dat!!

Zijn reactie: 'goh mevrouw, u praat wel erg goed' .
Ik weer: 'meneer, ik praat heel goed, maar mijn oren werken niet'

Hij keek me verbaasd aan, moest even nadenken en vervolgde zijn verhaal...ik gaf nog aan dat hij rustiger moest praten en duidelijker, maar de boodschap kwam niet over. Toen kreeg ik een idee: ik vroeg hem om een visitekaartje met de belofte contact op te nemen.  Dan zou ik een tolk Gebarentaal regelen, nadat we een afspraak hadden gemaakt. Dat was veel handiger!

Meneer reageerde heel vreemd, hij zei namelijk: 'een tolk is misschien overdreven mevrouw? U praat echt erg goed!
Misschien bedoelde hij dat als complimentje, maar wat ik me afvraag is wat mijn goede stem met mijn oren te maken heeft?
Ik begon nu echt geïrriteerd te raken, dus ik zei tegen hem: 'Ja, ik praat goed, maar u niet! En nu wil ik verder, daag!!'
En een heel logisch gevolg is ook dat zijn visitekaartje meteen bij het oud papier belandde...

Nee, dan de Jehova's, geweldige mensen!
Je ziet ze van verre komen, met hun lange jassen en hun bruine tasjes.
Toen ik pas verhuisd was (is inmiddels al 10 jaar geleden), kwamen ze bij ons aan de deur. Ik maakte de deur open en gebaarde tegen ze, zonder stem: IK DOOF, IK PRATEN KAN-NIET.
En ze waren zo weer weg! Wow, dat werkte!  :-)
Maar geloof het of niet: een paar weken later stonden er opnieuw twee mensen voor de deur. Omdat de eerste keer gewerkt had, deed ik het de tweede keer weer en gebaarde in plaats van te praten.
Maar deze personen konden ook gebaren!!...
En toen kwam er dus een heel verhaal over Gods Koninkrijk in Gebarentaal. Oh mijn hemel, dacht ik, hoe los ik dit op? Maar nadat ik netjes en duidelijk had aangegeven dat ik echt geen behoefte had aan verlossing, respecteerden ze dat en gingen ze weg.

Daar kunnen de verkopers die langs deuren komen een voorbeeld aan nemen!!
De eerste verkoper die langs komt en kan gebaren, die krijgt van mij een kop koffie ;-)
En in het vervolg: als er weer een verkoper langs komt, dan laat ik lekker mijn stem weg en gebaar ik: HALLO, IK DOOF, JIJ GEBAREN KAN? Nee? ophoepelen dan...